Mechanizmy obronne

Mechanizmy obronne to sposoby, przy pomocy których świadomość broni się przed przeżyciami zagrażającymi życiu lub zdrowiu. Przykładem może być chwilowe otępienie po otrzymaniu wiadomości o śmierci bliskiej osoby. Zdarza się również, że podobnej sytuacji blokujemy informację lub zaprzeczamy jej.

W normalnych okolicznościach trwa to przez pewien czas i gdy minie człowiek wraca do normy.

Jeśli jednak mamy do czynienia z sytuacją, gdy człowiek nieustannie blokuje trudne uczucia związane z otaczającą go rzeczywistością, z czasem może doświadczyć trudności w rozpoznaniu i doświadczaniu uczuć i emocji w ogóle oraz mieć trudności z rozpoznaniem przeżyć z przeszłości.

Dzieci, które doświadczają przemocy fizycznej lub emocjonalnej w swoich rodzinach często stosują mechanizmy obronne aby przetrwać i dorosnąć. Gdyby nie skorzystały z możliwości zablokowania informacji, które są dla nich przerażające i niepojęte, mogłyby postradać zmysły.

Niestety mechanizmy, które pozwalają dzieciom wytrwać w dysfunkcjonalnych okolicznościach wychowawczych, jeśli nadal są stosowane gdy dziecko staje się dorosłym, zamieniają się barykady nie do pokonania.

Jeśli mechanizmy obronne zablokują nam dostęp do wiedzy o nadużyciach z dzieciństwa, możemy dorosnąć i poślubić osobę podobną do rodzica, który poniżał czy krzywdził w inny sposób. Zwykle nie zdajemy sobie z tego sprawy. Zniekształcenie lub zablokowanie wspomnień powoduje, że jesteśmy ślepi na podobieństwo.

Mechanizmy obronne działają właśnie w taki sposób: nieświadomie wybieramy na życiowego partnera kogoś, dzięki komu możemy odtworzyć dysfukcjonalny, poniżający system rodzinny, w jakim się wychowaliśmy.

To bardzo trudne zadanie. Gdy doświadczamy nadużyć ze strony osoby, która deklarowała miłość i wierność, a są to często zachowania co do których nigdy nie nauczyliśmy się jak adekwatnie zareagować, trudno jest traktować to jako odtwarzanie systemu rodzinnego. Sedno problemu tkwi w fakcie, że dzieci stosują mechanizmy obronne i zaprzeczają nadużyciu często poprzez wzięcie na siebie pełnej odpowiedzialności za zło, które je spotyka. Gdy dorosną i znajdą się w podobnych okolicznościach, nie mogą już zaprzeczyć i wziąć odpowiedzialności za niegodziwe lub niesprawiedliwe traktowanie. Ból jest podwójny: za dzisiaj i za dawne rany, które te sytuacje otwierają. Jest on tak duży, że zazwyczaj najbardziej chcemy by tylko minął. Ciężko jest nam pojąć wtedy, że ta przykra sytuacja ma na celu z duchowego punktu widzenia wydobycie z niepamięci systemu rodziny pochodzenia i dogłębne poznanie siebie samego i swoich przodków.

W takich chwilach doświadczamy poczucia bycia ofiarą.

Jeśli czujesz się ofiarą w swoim związku małżeńskim, zawodowym lub społecznym to znak, że właśnie zadziałał mechanizm obronny. Poczucie bycia ofiarą sprawia, ze dorosła osoba przestaje myśleć jak osoba dojrzała, a zaczyna jak dziecko, którym była kiedyś, w analogicznych okolicznościach. Podobieństwo sprawia, że to co się właśnie dzieje nakłada się na to, co jest wyparte i zapomniane i generuje reakcję z przeszłości.  Zazwyczaj jest to silny poryw emocjonalny: strach, gniew, poczucie krzywdy lub chęć odwetu.

Jeśli czujesz się ofiarą możesz dzięki technice Radykalnego Wybaczania odtworzyć nadużycia swojego systemu rodzinnego i uzyskać upragniony spokój oraz poczucie zrozumienia większej całości, w której się znajdujesz. Zachęcam do poznania tej metody.

https://zrozumiecemocje.com.pl/

O myślach

Wszystkie myśli, stare i nowe wpływają na rzeczywistość każdego z nas.

Człowiek jest sumą własnych myśli i związanych z nimi decyzji, mimo że wielu z nich nie pamięta.
Świadoma część psychiki to ta, ktora zastępuje jedne myśli innymi, zapominając te stare. Podświadoma pamięta wszystko. 

Do podświadomości nie jest łatwo dotrzeć. Sposobem na uświadomienie sobie dawnego myślenia  i dzięki temu uzyskanie wglądu, jest przyglądanie się osobistym konfliktom wewnętrznym, w których ukazują się stare schematy myślowe.
W sytuacji, gdy odczuwamy coś jako niewłaściwe, nieodpowiednie czy wstydliwe, a jednocześnie popełniamy to, lub chcemy to popełnić, to jesteśmy w konflikcie wewnętrznym. Mamy poczucie, że łamiemy prawo. "Prawem" tym są reguły panujące w rodzinie, do której należymy. Zasady, przestrzegane w rodzinie, w której się wychowujemy, stają się naszymi "prawami". Czy komuś kiedyś przychodziło do głowy podważać prawa, które stanowią o jego tożsamości?
Człowiek broniąc praw swojej rodziny, broni siebie. Jest na to określenie "prawo przynależności". Należymy do naszej rodziny i musimy chronić ją i siebie. Nie zawsze wychodzimy na tym dobrze. 

Problemem są negatywne decyzje, które podejmowaliśmy we wczesnym okresie życia, wtedy gdy "my" było ważniejsze niż "ja". Te decyzje często utrudniają uwolnienie się od przeszłości i realizowanie się jako niezależna jednostka. 

W sytuacji, gdy wciąż niesiemy w podświadomości decyzje, które podjęlismy mając lat 3 czy 5, które wygenerowane były w wyjątkowych i trudnych momentach zdarza się, że w podobnych okolicznościach, gdy mamy lat 33 czy 35 pojaiwa się spontanicznie reakcja dziecka. Taka reakcja w życiu dorosłym wywołuje zdziwienie i zażenowanie.

Jedną z dróg komunikacji z podświadomoscią jest pisanie afirmacji. Nie ono polega na bezwolnym przepisywaniu pozytywnych zdań. Afirmacje należy pisać w trzech osobach: "ja", "ty" i "on/ona" oraz, co istotne, podczas pisania rejestrować uczucia, refleksje i obiekcje - są ważniejsze od samych afirmacji, pokazują bowiem jak negujemy pozytywne przesłanie afirmacji. 

Najlepiej podzielić kartkę pionowo i po lewej pisać afirmację, a po prawej naszą odpowiedź. Jesli jest zgoda, to wspaniale, ale jeśli jej brak, należy się skonfrontować ze wszystkimi obiekcjami. To może być zaskakujące, odkrywanie jak są dziecinne i podważające nasze indywidualne prawa.

A oto przykład uniwersalnej afirmacji (za Sondra Ray):
Ja/ty/on/ona ........ zawsze zasługiwałam i zasługuję na miłość. Zasługuję na miłość tylko dlatego, że zyję.

https://zrozumiecemocje.com.pl/

O potrzebach i problemach z nich wynikających

Nie możemy dążyć do rozwiązania problemu z tym samym nastawieniem mentalnym, w który problem powstał.

Często robimy sobie wyrzuty, oskarżając siebie o niewłaściwą decyzję lub wybór. W tym momencie całkowicie nie bierzemy pod uwagę przesłanek, które daną decyzję wygenerowały. A przecież coś konkretnego nami kierowało w tamtym momencie. Decyzje zazwyczaj maja zaspokoić jakąś potrzebę, a wyrzuty są, gdy pomimo podjętych wysiłków potrzeba jest nie zaspokojona, albo nawet gorzej, jest jeszcze bardziej paląca.

Zapominamy, że zgodnie z wiedzą i doświadczeniem mieliśmy wyobrażenie, że to rozwiązanie jest na dany moment najlepsze.

Jak to się ma do początkowego stwierdzenia o niemożności rozwiązania problemu, jeśli w ślad a tym nie idzie zmiana podejścia mentalnego, emocjonalnego, przewartościowania.

Jeśli przykładowo mam oszczędności i kupuję większą lodówkę, aby zrobić zapasy. Potem zapasy zjadam, lodówka pusta, a ja nie mam pieniędzy na bieżące potrzeby. Żałuję, że wydałam na nową lodówkę, ponieważ teraz nie mam na jedzenie.

Pytanie – jakie nastawienie mentalne wygenerowało decyzję o pozbyciu się starej i kupnie nowej lodówki? Czyżby był to brak rachunku ekonomicznego? Czy nie potrafiłam policzyć na co mogę sobie pozwolić, czy miałam gwarancję że nie zabraknie mi na bieżące potrzeby jeśli wydam oszczędności?

„Gdybym nie wydała oszczędności, miałabym teraz na bieżące potrzeby!”

Ostra samokrytyka siebie samego, ale właściwie za co?

Chyba jednak nie za to, że za oszczędności kupiłam lodówkę, ale za to że mam za małe przychody, aby zaspokoić moje potrzeby.

Pojawia się pytanie, czy nie jest to przypadkiem poczucie niezaspokojonych potrzeb, które chaotycznie udaje nam się na chwilę zgłuszyć, aby  w rezultacie zmieniło się w wyrzuty i samokrytykę?

Zmiana podejścia mentalnego to zaprzestanie samokrytyki i zastąpienie jej sumiennemu przyjrzeniu się jak bardzo niezaspokojone potrzeby decydują o wyborze. To znany test „dwóch cukierków”.

Blisko 40 lat temu amerykański psycholog Walter Mischel postawił grupę sześciolatków przed trudnym wyborem. Mogły od razu zjeść słodką piankę marshmallow (w tych czasach ulubiony smakołyk młodych Amerykanów) albo zaczekać kilkanaście minut i dostać w nagrodę dwie pianki. Wynik zdumiał naukowców.

Z tego, co zrobiły przedszkolaki, dało się przewidzieć, jak potoczy się ich dalsze życie. Maluchy, które wykazały się silną wolą i poczekały na nagrodę, znacznie lepiej radziły sobie później w szkole i miały bardziej satysfakcjonujące dorosłe życie niż dzieci, które uległy pokusie.

Dylemat, czy wybrać gwarantowaną mniejszą przyjemność, czy niepewną, ale większą jest również dylematem dorosłych, którzy nie ufają. Zbyt często doświadczyli zdrady, porzucenia i osądu, aby wierzyć w społeczny ład i sprawiedliwość. W wyniku takich doświadczeń płynących ze świata zewnętrznego oprócz zaufania do innych, tracą również zaufanie do samych siebie.

Odzyskanie tego zaufania to zmiana nastawienia mentalnego. Nie jest to zadanie łatwe, ale możliwe i jest jedyną możliwością rozwiązania takich problemów jak przytoczony powyżej.

https://zrozumiecemocje.com.pl/

List

Ludzie się bawią a ja?… ludzie chodzą na imprezy, na rolki, na plażę, na piwo, zakochują się, flirtują, spędzają czas ze swoją parą. A ja odkrywam jak to jest, gdy ktoś blokuje możliwość kochania jego, a tym samym zablokuje możliwość kochania siebie i że jest to sytuacja, która towarzyszyła mi cale moje życie.
Moja mama, gdy tylko mnie zobaczyła, pokochała mnie. Kochała mnie za nic, jak kocha się kotka- bo budzi serce, nic więcej. Ale potem gdy byłam starsza musiała włożyć dużo wysiłku, żeby tą miłość utrzymać i rozwinąć. Musiała znieść moją złość i żal, musiała wiele razy uporać się z moją nieufnością, poczuciem, ze chce mnie skrzywdzić i jest moim wrogiem. Ja też musiałam ją poznać i nauczyć się jak funkcjonuje, czego potrzebuje, co ją złości, bez czego nie wyobraża sobie życia… to nie był łatwy i prosty proces. Zakładał też, że jesteśmy na siebie skazane i musimy obydwie się postarać, żeby nasze życie nie było koszmarem. Wiedziałam, że mama mnie kocha, ale złościło mnie, że żyje tak normalnie, tak nudno. Mówiłam- nic z tego nie mam oszałamiającego, że ty mnie kochasz, moje życie nie zmienia się nagle w bajkę.
I był tez mój tata, mój ojciec. On był mi obcy od dziecka. Przestraszał mnie i nie ufałam mu zupełnie. Nie chciałam, żeby mnie dotykał, nie chciałam zostawać z nim sam na sam, gdy byłam mała. Był dla mnie zbyt brutalny, zbyt niecierpliwy i za łatwo wpadający w gniew. Pamiętam, że stale chodził i był niespokojny. Ale tata, ojciec, zrobił coś, co bardzo mocno wpłynęło na moje życie. Roztoczył przede mną wizję wspaniałego świata, do którego tylko on może mnie zaprowadzić. Świata naszej dwójki, pełnego przyjemności, zabawy, śmiechu, pięknych miejsc i miłych niespodzianek, pełnego spontanicznych decyzji. Rozmarzałam się w tej wizji. Nie było jasne, jakim sposobem ma ona zostać zrealizowana, kto ją sfinansuje, jak duży wysiłek musi zostać podjęty, jak duże zobowiązania i oddanie jest niezbędne. Nie było powiedziane ile to będzie kosztować, tylko, że obydwoje tego chcemy i jakoś zaraz to już będzie. I ja pokochałam tą wizję. A wraz z nią jego, łącznika tej wizji. Teraz mi się wydaje, że właśnie wykonywanie jej w realu przyczyniło się do rozwodu… chyba finansować i wspierać ją miała mama. A ona wcale nie wyraziła zgody… ja oddalałam się od rzeczywistości, wierzyłam coraz bardziej, że można mieć rzeczy za darmo, jeśli tylko się na kogoś wpłynie, nie uczyłam się współpracy ani związków przyczynowo-skutkowych. Ta wizja naszej wspólnej szczęśliwości dawała mi ogromna dozę przyjemnych odczuć, jakbym była na haju. Jakby wszystko było możliwe i miało samo wpaść w ręce. Złościła mnie mama i jej codzienność, praca, spokój, przekonanie, że wszystko trzeba wypracować… nie doceniałam tej jej miłości, która nie łączyła się z żadną obietnicą, żadną wizją. Jeśli dobrze kojarzę, to gdy nastąpił rozwód ojciec stracił możliwość dalszego snucia wizji. Nie miał już wsparcia domowego ani finansowego i nagle się okazało, jak mało jest samodzielny. Nagle nie mógł już dalej marzyć ani próbować zrealizować swoich wizji. Nagle się okazało, jak bardzo mało ma zasobów. W tym momencie zawaliło się wszystko to, co było między nami. Nie wiem jak dokładnie, kręci mi się w głowie... Chyba ja wciąż pod wrażeniem wizji, oczarowana nią, zadeklarowałam moje oddanie i miłość, powiedziałam, że wybieram go zamiast mamy. W ten sposób jakoś przeniosłam to na poziom realny, wymagający prawdziwego wysiłku, oddania i pracy, nie tylko wizji. I może właśnie dlatego on powiedział, że kłamie i chce go oszukać. Że wcale go nie kocham bo nie widzi tego w moich zachowaniach. Powiedział, że jestem nieuczciwa i że on dlatego nie może mnie pokochać. Potem tylko dodał, że właściwie to nigdy nie chciał mieć dzieci, nigdy nie był dobrym ojcem, nigdy mu się nie podobałam, nigdy mnie nie kochał… tego ostatniego chyba nigdy nie powiedział, ale ja to słyszałam sama… mam wspomnienie, ze prawie wtedy nie umarłam. Zrezygnowałam z nudnej, spokojnej, nic nie obiecującej mamy na rzecz oszałamiającego, pięknego taty. A on oskarżył mnie o oszustwo, zwodzenie, brak miłości i odrzucił. Nie brał pod uwagę żadnych logicznych argumentów, że to nie tak.
I pozostałam w tęsknocie za tamtym barwnym światem, w odrzuceniu tego nudnego i zwykłego, który oferuje „tylko” oddanie, współpracę, lojalność i spolegliwość. Teraz potrafię na kilometr wyczuć mężczyzn, którzy znów zaprowadza mnie do tego świata. Tego, gdzie wszystko się pojawia za darmo, jest na wyciągnięcie ręki, piękne, wesołe, niecodziennie, zapierające dech w piersiach. I zazwyczaj wszystko kończy się znowu tak samo. Gdy próbuję ten stan utrzymać, okazuje się, że nie można, że to wszystko nie było na serio i tylko mi się wydawało.

https://zrozumiecemocje.com.pl/

"Struktura kontaktu"

W podrozdziale poście: „Struktura kontaktu”, opisałem 5 elementów wchodzących w pełen kontakt. W praktyce jednak kontakt (relacja) nie składa się tylko z tych 5 etapów. W skład kontaktu wchodzą również różnego rodzaju przeszkody, które utrudniają kontakt z drugą osobą. W Gestalcie jest ich pięć.
Są to:
1. Konfluencja
2. Introjekcja
3. Projekcja
4. Retrofleksja
5. Defleksja 
Nazwy te są wybitnie podręcznikowe, więc żeby Ci było łatwiej je zapamiętać opiszę je i zaproponuję łatwiejsze do zapamiętania „zamienniki”, których ja sam używam.

Ad. 1. Konfluencja – UZALEŻNIENIE – ma miejsce, kiedy jedna osoba uzależnia się od drugiej, lub gdy dwie osoby nawzajem się od siebie uzależnią. Tam gdzie Ty, tam i Ja.
 
Konfluencja – uzależnienie – może przybierać formę „pozytywną” i „negatywną”.

Uzależnienie pozytywne (konfluencja pozytywna) jest wtedy, kiedy obie osoby robią wszystko razem, ale obie czerpią z tego radość, satysfakcję.

Np. dwie koleżanki, które robią wszystko razem; piłkarz, którzy uzależnia się od swojej drużyny, a ona od niego – grają mecze, ale wszyscy czerpią z tego radość.

Uzależnienie negatywne (konfluencja negatywna) – jest wtedy, kiedy jedna osoba robi coś dla drugiej mimo, że jej samej to nie sprawia radości; kiedy poświęca się dla drugiej osoby w imię jakiejś idei np. małżeństwa, przyjaźni, pracy.

Np. Kiedy żona chodzi z mężem na mecze piłki nożnej, mimo iż ich nienawidzi, a mąż chodzi z żoną na zakupy mimo, iż tego nie cierpi.
Kiedy głosuję tak jak mój szef, a chcę przeciwnie; kiedy ubieram się tak jak inni.

Uzależnienie pozytywne kiedy trwa przynosi radość. Mam super osobę z którą robię super rzeczy. Kiedy się skończy przynosi smutek. Nie mam już super osoby, NIE mogę robić super rzeczy. Często nadchodzi kryzys, rezygnacja, przygnębienie, depresja.

Uzależnienie negatywne kiedy trwa przynosi i radość i smutek. Cieszę się względami szefa (radość), ale wszystko robię tak jak on, często wbrew sobie (smutek). Takie działanie często prowadzi do zobojętnienia, przynosi skutki podobne do prania mózgu – robię wbrew sobie, to co mi każą, ale jest mi to z czasem obojętne. Nie ma dla mnie znaczenia, to że cierpię – przyzwyczaiłem się już do tego i bez tego nie wyobrażam sobie życia np. jak bita żona przyzwyczaja się do męża alkoholika.
Kiedy się skończy:
- wpierw przynosi nasilenie smutku – straciłem kogoś kto po części dawał mi jakąś korzyść,
- po czasie przynosi radość – zauważam, że nie mam tej korzyści, ale nie ma też tyrana który mnie gnębił – JESTEM WOLNY – szef już mi nie każe tego i tego; mąż już mnie nie bije, nie robi awantur.

Podsumowując Uzależnienie jakie by nie było (czy pozytywne, czy negatywne) przynosi negatywne skutki.
Kiedy pozytywnie się uzależniasz – pamiętaj, że nagły koniec kontaktu, związku przyniesie Ci bardzo dużo cierpienia!
Kiedy negatywnie się uzależniasz – pamiętaj, że cały kontakt, związek będzie dla Ciebie cierpieniem.

Jako coach bardzo często na life-coachingu spotykam ludzi, którzy negatywnie uzależnili się od innych (np. szefów, mężów, matek) i teraz cierpią. Nie wiedzą co się stało. Wiodą życie w obojętności, przygnębieniu, znudzeniu, cierpieniu pomieszanym z radością i nawet nie wiedzą, że są uzależnieni od tego cierpienia.

Jeśli ich uzależnienie jest słabe współpracuję z nimi. Jeśli jest mocne, polecam znajomego terapeutę.
 
Ad. 2. Introjekcja – WCHŁONIĘCIE – przejęcie czegoś z zewnątrz z otoczenia i uznanie tego za swoje, bez przemyślenia tego, czy ja tego na pewno chcę.

Introjekcje – Wchłonięcia – są pozytywne jak i negatywne.

Przykłady:
- pozytywne: „Trzeba szanować innych ludzi”, „Trzeba szanować ich własność”, „Kiedy chcę zabrać głos, to powinienem podnieść rękę, a nie krzyczeć”;
- negatywne: „Nie wolno rzuć gumy”, ale ja chcę rzuć gumę; „Trzeba słuchać szefa”, ale według mnie on nie ma racji; „Trzeba słuchać rodziców”, ale oni chcą ze mnie zrobić księdza, a ja nie chcę;

Kiedy coś Wchłoniemy bez przemyślenia i czujemy się z tym dobrze, to dokonaliśmy wchłonięcia pozytywnego.

Jeśli coś Wchłoniemy bez przemyślenia i czujemy się z tym źle, czujemy pewien dyskomfort, to oznacza to, że dokonaliśmy wchłonięcia negatywnego. Robimy coś, bo otoczenie, społeczeństwo tak robi, ale my tego nie chcemy robić. Tłumimy w sobie to, co chcemy i prędzej czy później wybuchniemy i zbuntujemy się.

Pytanie dla coachów i trenerów:
- Jesteś coachem / trenerem bo chcesz, czy ktoś Ci kazał? Może szef bo potrzebował akurat trenera a Ty byłeś dobrym pracownikiem? Może rodzice, albo znajomi powiedzieli Ci: „Bądź trenerem, albo coachem, będziesz dużo zarabiał”?

Jeśli nawet tak się stało, że wchłonąłeś swój zawód bez przemyślenia go, to wcale nie oznacza, że masz go rzucać. Pomyśl nad tym, co teraz możesz zrobić, żeby być tym kim jesteś nie tylko z wykształcenia, ale również z serca.

Podpowiedź: Kiedyś moi rodzice zaproponowali mi pójście do technikum elektronicznego. Pomyślałem „Będę robił roboty, Będzie fajnie”.

W 3 klasie zrozumiałem, że nie będę robił robotów, a elektroniczną edukację skończę w 5 klasie na nauce naprawy czarno-białego odbiornika telewizyjnego i prostego odbiornika radiowego. Dodam, że kończyłem szkołę średnią w 2002 roku. W XXI wieku, w erze telefonów komórkowych, telewizorów plazmowych, odtwarzaczy mp3 i komputerów.

Cóż program nauczania jaki był taki był. Postanowiłem: „Nigdy więcej szkoły technicznej, nigdy więcej elektroniki”. Poszedłem na studia z Zarządzania i Marketingu.

Na II roku zepsuł mi się telefon komórkowy. Gwarancji już nie było, więc jako elektronik z oceną celującą na dyplomie, sam postanowiłem go naprawić. Po tym jak go już rozkręciłem, przez 2 tygodnie siedziałem przed komputerem i szukałem w Internecie wiadomości na temat napraw telefonów komórkowych. Efekt był taki, że nie tylko naprawiłem swój telefon, ale nawet mojej kuzynce i jeszcze kilku znajomym z akademika. Po kilku miesiącach prowadziłem Komis z telefonami komórkowymi i oczywiście serwis telefonów komórkowych (specjalizowałem się w Ericssonach i Sony-Ericssonach ), a moi znajomi pytali mnie w jakiej szkole nauczyłem się naprawiać telefony komórkowe. Odpowiadałem: „W szkole zwanej życiem”.

Kolejne pytanie do Ciebie: „Co ja zrobiłem, żeby z dyplomowanego elektronika, stać się elektronikiem z serca, z własnego pragnienia?”. Odpowiedz na nie, a potem zrób to samo co ja.
 
Ad. 3. Projekcja – po mojemu też PROJEKCJA – a jest to przypisanie innemu człowiekowi cech oraz stanów emocjonalnych samego siebie.

Jesteś jak projektor, który wyświetla na innej osobie to, co ma w środku samego siebie.

Np. kiedy mówisz „wyglądasz na zdenerwowanego”, możesz widzieć w normalnej minie kolegi coś co by go zdenerwowało, bo sam jesteś zdenerwowany. Możesz też widzieć odbicie samego siebie. Kolega zobaczył, że ty jesteś zdenerwowany, to i sam posmutniał, a ty go teraz pytasz, czy jest zdenerwowany? Nie jest, ale Ty widzisz w nim zdenerwowanie.

Przychodzi do Ciebie klient, lub ktoś ze znajomych. Ty jesteś zdenerwowany i po chwili on też jest zdenerwowany i krzyczycie na siebie. Cóż mogę Ci tylko pogratulować – masz silną projekcję.

Idziesz do sklepu. Jesteś w świetnym humorze. Ekspedientka jest zdenerwowana, nie miło Cię traktuje. Nagle tracisz swój świetny humor i zaczynasz obrażać drugą osobę tak jak ona Ciebie. Cóż uległeś projekcji ekspedientki. Ona pomyślała, że przyszedł denerwujący klient i zaczęła Cię tak traktować. Ty przyjąłeś jej reguły gry i jej projekcję i oboje jesteście zdenerwowani...

Jest to przykład Projekcji negatywnej. Projektujesz negatywne uczucia, emocje.

Jest też Projekcja pozytywna, kiedy to projektujesz na innych pozytywne uczucia i emocje. Np. gdy jesteś wesoły, wchodzisz do domu, całujesz żonę, mówiąc jak ślicznie dziś wyglądasz, a potem opowiadasz żonie i dzieciom wesołą historię, która dziś Ci się przydarzyła.

Ad. 4. Retrofleksja – TŁUMIENIE – zatrzymywanie w sobie swoich emocji, popędów, żądań, gniewu.

Mamy Tłumienie negatywne i pozytywne.

Negatywne - tłumisz coś, co Ci pomaga, jest korzystne dla Ciebie – np. przeszkadza mi, że wszystkie okna w tramwaju są zamknięte, jest duszno i nikt go nie otworzył. Chcę otworzyć okno, ale się wstydzę, bo skoro nikt nie otwarł, to widocznie tak powinno być. A skąd wiesz, że inni nie myślą tak jak Ty? I wszyscy się gotują w zamkniętym tramwaju, a można było tylko otworzyć okno.

Pozytywne – tłumisz coś, co Ci może zaszkodzić – np. szef Cię zdenerwuje, chcesz mu powiedzieć „Ty głupi durniu, kto ci dał tę pracę!”, ale nie robisz tego. Chwilę później mówisz mu, że to rozwiązanie jest korzystne, ale są jeszcze bardziej korzystne...)
 
Ad. 5. Defleksja – ZNIEKSZTAŁCENIE - zmienienie, wypaczenie Twojej potrzeby.

Np. szef Cię zdenerwował, chcesz mu powiedzieć „Ty głupi durniu, kto ci dał tę pracę!”, ale nie robisz tego. Wychodzisz z pracy jedziesz samochodem i krzyczysz na innego kierowcę: „Jak jedziesz durniu, kto Ci dał prawo jazdy!”. Potem wchodzisz do domu i krzyczysz na żonę „Ty głupia kobieto, jak możesz tyle wydawać”, a potem krzyczysz na dziecko „Ty durniu, jak mogłeś dostać „jedynkę” z matematyki”.

To jest właśnie Zniekształcenie. Zamiast wydrzeć się na szefa, krzyczysz na kierowcę, żonę i dziecko. Krótko mówiąc chcesz coś zrobić komuś, ale robisz to innej osobie.

Inne przykłady:

Jesteś głodny, ale zamiast jeść, palisz papierosa. – ciągle jesteś głodny i palisz coraz więcej, a Twój nastrój się pogarsza. Jesteś zmęczony, nie wyspany, ale zamiast iść spać, pijesz kawę. Efekt – dalej jesteś zmęczony i pijesz kolejną. Jesteś zdenerwowany na szefa, a krzyczysz na klienta. Brakuje Ci pieniędzy, zamiast spróbować więcej zarabiać, oskarżasz tych, co mają więcej o to, że Cię oszukują, wyzyskują, kradną itp.

Defleksje – Zniekształcenia – zazwyczaj są negatywne. Jeszcze chyba nie spotkałem się z pozytywnym Zniekształceniem, a przynajmniej takiego nie pamiętam.

Tomasz Dulewicz - źródło - Internet

O szczęściu i rozwiązaniach

"Szczęście często wydaje się ludziom niebezpieczne, bo czyni ich samotnymi. To samo dotyczy
rozwiązań problemów. Rozwiązania często doświadczane są jako niebezpieczne, ponieważ one czynią
ludzi samotnymi, podczas gdy problemy i nieszczęście wydają się przyciągać towarzystwo. Problemy i
nieszczęście często przyklejają się do uczuć takich jakich niewinność i lojalność, podczas gdy
rozwiązania i szczęście często kojarzą się z uczuciami zdrady i winy. Mimo, że wina nie jest uzasadniona
(nie ma żadnego uzasadnienia tej winy), to i tak doświadczane są jako zdrada i wina. Dlatego właśnie
przejście od problemu do rozwiązania jest tak trudne."
Bert Hellinger

https://zrozumiecemocje.com.pl/

Sztuka życia

Symbioza i autonomia (w oparciu o Terapię Traumy Franza Rupperta)

Aspekty świadczące o byciu autonomicznym to:

- podejmowanie działań w oparciu o siebie i własną wiedzę,
- dbanie o siebie i zaspakajanie własnych potrzeb,
- pozostawanie przy własnych decyzjach, nawet wtedy gdy inni mają odmienne zdanie,
- pozostawanie przy własnych celach, nawet gdy inni chcą nas od nich odwieść z powodu własnych    kłopotów i trudności,
- nie pozwalanie na szantaż emocjonalny,
- odrzucanie przekupstwa finansowego,
- nie rezygnowanie z własnych wartości, nawet jeśli inni wywierają presję,
- pracowanie nad własną tożsamością; bycie świadomym swego pochodzenia rodzinnego i kulturowego, nie identyfikując się z tym,
- branie odpowiedzialności za swoje życie i nie obwinianie innych, gdy nie jest ono takie, jakie sobie wymarzyliśmy.

Konflikt pomiędzy pozostawaniem w symbiozie z innymi a byciem autonomicznym, przejawia się najczęściej gdy:

- dorosłe dzieci nie są w stanie opuścić domu rodzinnego,
- rodzice nie potrafią rozstać się ze swoimi dziećmi, aby te założyły swoje domy,
- pary nie mogą się rozstać, chociaż bardziej się nienawidzą, niż kochają,
- ludzie myślą, że z poczucia obowiązku muszą zrezygnować ze wszystkich własnych spraw na rzecz innych, "ważniejszych".

Potrzeby symbiotyczne i pragnienie autonomii są ze sobą ściśle powiązane.

- Czy te podstawowe potrzeby można pogodzić, czy też zaspokojenie jednej odbywa się kosztem drugiej?
Zależy to zasadniczo od etapu życia. Jest czas, kiedy nie możemy istnieć całkowicie sami, i jest pora, żeby się usamodzielnić.
Niemowlęta i małe dzieci potrzebują rodziców, aby zaspokajali ich symbiotyczne potrzeby. Potrzebują ich również aby wspierali je w samodzielnym odczuwaniu, myśleniu i działaniu. Co nas czeka, gdy nasze dziecięce potrzeby symbiotyczne nie były zaspokajane; jeśli nasi rodzice nas nie chcieli, odwracali się od nas, wycofywali, opuścili?
- Czy czeka nas wieczna frustracja i wewnętrzna samotność?
- Czy musimy przez całe życie zabiegać o naszych rodziców, dżwigać ich cierpienie w nadziei, że może pewnego dnia nas pokochają i uznają?
- Czy musimy z powodu zależności od nich rezygnować z własnego szczęścia?
- Czy zdradzamy ich gdy odchodzimy?
- Czy musimy czuć się winni, gdy nie chcemy zostać przy nich z naszą miłością i nie chcemy ich już pocieszać?

Jesteśmy z natury istotami społecznymi i nie jesteśmy w stanie przeżyć bez innych. Jesteśmy na siebie wzajemnie skazani. potrzebujemy i szukany wzajemnego kontaktu. Dla wielu ludzi nie ma nic gorszego, niż być samemu.
- Jak daleko sięga potrzeba kontaktu?
- Jak dalece trzeba być obecnym dla drugiego człowieka?
- Gdzie zaczyna się prawo do samodzielności i jednocześnie obowiązek, żeby się drugiemu nie narzucać?
- Gdzie "my" ma swoje granice?
- Gdzie zaczyna się niepowtarzalne "ja"?
- Kiedy potrzeba symbiotyczna jest konstruktywna, a kiedy staje się (auto)destruktywna, każe trzymać się kurczowo innych i pozwala innym kierować naszym życiem?

Zachować to, czego musimy się trzymać i zostawić za sobą to, co nie daje oparcia -
na tym polega wielka sztuka życia!
Sztuka, w której musimy wprawiać się od małego.
Konflikty między symbiozą, potrzebami zależności i autonomii są częścią każdego życiorysu. Są nie do uniknięcia. W niektórych przypadkach łatwo je rozwiązać, w innych jest trudne, a nawet niemożliwe.

https://zrozumiecemocje.com.pl/