Mechanizmy obronne

Mechanizmy obronne to sposoby, przy pomocy których świadomość broni się przed przeżyciami zagrażającymi życiu lub zdrowiu. Przykładem może być chwilowe otępienie po otrzymaniu wiadomości o śmierci bliskiej osoby. Zdarza się również, że podobnej sytuacji blokujemy informację lub zaprzeczamy jej.

W normalnych okolicznościach trwa to przez pewien czas i gdy minie człowiek wraca do normy.

Jeśli jednak mamy do czynienia z sytuacją, gdy człowiek nieustannie blokuje trudne uczucia związane z otaczającą go rzeczywistością, z czasem może doświadczyć trudności w rozpoznaniu i doświadczaniu uczuć i emocji w ogóle oraz mieć trudności z rozpoznaniem przeżyć z przeszłości.

Dzieci, które doświadczają przemocy fizycznej lub emocjonalnej w swoich rodzinach często stosują mechanizmy obronne aby przetrwać i dorosnąć. Gdyby nie skorzystały z możliwości zablokowania informacji, które są dla nich przerażające i niepojęte, mogłyby postradać zmysły.

Niestety mechanizmy, które pozwalają dzieciom wytrwać w dysfunkcjonalnych okolicznościach wychowawczych, jeśli nadal są stosowane gdy dziecko staje się dorosłym, zamieniają się barykady nie do pokonania.

Jeśli mechanizmy obronne zablokują nam dostęp do wiedzy o nadużyciach z dzieciństwa, możemy dorosnąć i poślubić osobę podobną do rodzica, który poniżał czy krzywdził w inny sposób. Zwykle nie zdajemy sobie z tego sprawy. Zniekształcenie lub zablokowanie wspomnień powoduje, że jesteśmy ślepi na podobieństwo.

Mechanizmy obronne działają właśnie w taki sposób: nieświadomie wybieramy na życiowego partnera kogoś, dzięki komu możemy odtworzyć dysfukcjonalny, poniżający system rodzinny, w jakim się wychowaliśmy.

To bardzo trudne zadanie. Gdy doświadczamy nadużyć ze strony osoby, która deklarowała miłość i wierność, a są to często zachowania co do których nigdy nie nauczyliśmy się jak adekwatnie zareagować, trudno jest traktować to jako odtwarzanie systemu rodzinnego. Sedno problemu tkwi w fakcie, że dzieci stosują mechanizmy obronne i zaprzeczają nadużyciu często poprzez wzięcie na siebie pełnej odpowiedzialności za zło, które je spotyka. Gdy dorosną i znajdą się w podobnych okolicznościach, nie mogą już zaprzeczyć i wziąć odpowiedzialności za niegodziwe lub niesprawiedliwe traktowanie. Ból jest podwójny: za dzisiaj i za dawne rany, które te sytuacje otwierają. Jest on tak duży, że zazwyczaj najbardziej chcemy by tylko minął. Ciężko jest nam pojąć wtedy, że ta przykra sytuacja ma na celu z duchowego punktu widzenia wydobycie z niepamięci systemu rodziny pochodzenia i dogłębne poznanie siebie samego i swoich przodków.

W takich chwilach doświadczamy poczucia bycia ofiarą.

Jeśli czujesz się ofiarą w swoim związku małżeńskim, zawodowym lub społecznym to znak, że właśnie zadziałał mechanizm obronny. Poczucie bycia ofiarą sprawia, ze dorosła osoba przestaje myśleć jak osoba dojrzała, a zaczyna jak dziecko, którym była kiedyś, w analogicznych okolicznościach. Podobieństwo sprawia, że to co się właśnie dzieje nakłada się na to, co jest wyparte i zapomniane i generuje reakcję z przeszłości.  Zazwyczaj jest to silny poryw emocjonalny: strach, gniew, poczucie krzywdy lub chęć odwetu.

Jeśli czujesz się ofiarą możesz dzięki technice Radykalnego Wybaczania odtworzyć nadużycia swojego systemu rodzinnego i uzyskać upragniony spokój oraz poczucie zrozumienia większej całości, w której się znajdujesz. Zachęcam do poznania tej metody.

https://zrozumiecemocje.com.pl/